Saya dapat cerita dari Mom Zarini, guru bidang studi Bahasa
Inggris. Beliau berkisah tentang tetanggannya yang punya anak bujang. Anak
bujang itu kebetulan sudah tinggi umurnya. Dengan kata lain, telah pantaslah
untuk menuju atau merasakan bahtera rumah tangga. Tapi, lantaran sang bujang
belum juga punya keinginan, jadilah ia hampir menjadi bujang lapuk.
Singkat cerita, dalam perjalanan waktu, sang bujang akhirnya
menemukan jodohnya. Ia pun bersedia menikah sehingga baralek gadang pun diusung
keluarga besarnya.
Lepas dari pesta pernikahannya, seminggu setelah itu, tanpa
diduga sang mantan bujang ini pulang ke rumah orang tuanya. Ia datang sembari
menagis tersedu-sedu. Sang ibu pun heran melihat tingkah laku anak
kesayangannya itu. Sang ibu pun bertanya-tanya. Apa pasal sang penganten baru
menangis-nangis di hadapannya.
Berikut petikan
dialognya:
Anak :hu...hu....hmm...
amak......oh amak....(kata sang anak terisak-isak di pangkuan ibunya)
Amak :ha.... manga
ang manangih.....(sang ibu heran)
Anak :hu...hu...hmm......hmmm......amak...
oh amak....
Amak : yo manga
yuang. kan lah sanang ang tu lah den kawinan mah? Manga manangih juo lai?
Anak :
amak.......amak.....ruponyo lamak kawin tu mak......menyasa kini, manga ndak
dari dulu mak......
Amak : ho alah itu
masalahnyo ruponyo. Tu lah waang. Dari dulu lah den keceaan.